เด็กวัยรุ่นมัธยมหญิง 4 คน คือ ปู แป๋ม เดือน และเงาะ ที่แต่ละคนมีปัญหาขาดความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว ปูถูกพ่อเลี้ยงข่มขืน แป๋มเป็นลูกสาวตำรวจ แต่ติดผงขาว และ ขายตัว เดือนมีแม่เป็นนักร้องขายตัวและตัวเองก็มีชะตากรรมไม่ต่างจากแม่ ขณะที่เงาะมีครอบครัวที่มีฐานะแต่มีพ่อขี้เหล้า และตบตีแม่เป็นประจำ จนวันหนึ่งทั้ง 4 คนได้หนีออกจากบ้านและมารวมกันที่แฟลตของปูเพื่อเผชิญชะตาชีวิตร่วมกัน โดยพวกเธอเลือกที่จะใช้ยาเสพติดในการแก้ปัญหา ในที่สุดก็พบว่า ทุกคนต่าง “เสียดาย” กับช่วงเวลาชีวิตอันสดใส ที่ต้องสูญเสียไปกับสิ่งเลวร้าย บทสรุปของเรื่องนี้มีทั้งที่ต้องเสียน้ำตา แลกกับบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ และแลกด้วยชีวิต

    เสียดาย เป็นผลงานการกำกับและเขียนบทภาพยนตร์ของ ม.จ.ชาตรีเฉลิม ยุคล หรือ ท่านมุ้ย เมื่อเข้าฉายภาพยนตร์ได้รับความสนใจอย่างมากของสังคม เพราะเป็นภาพยนตร์ที่สะท้อนให้เห็นถึงปัญหาสังคมในเรื่องยาเสพย์ติดและปัญหา ทางเพศของวัยรุ่น

    “เริ่มแรกทีเดียวผมไม่ได้คิดจะสร้างเรื่องเสียดาย แต่เป็นผลพวงจากการ Research เรื่องที่ผมอยากจะทำคือเรื่องเลือด ซึ่งต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็นเสียดาย 2 เพราะชื่อเลือดมันดุเกินไปสำหรับหนังที่เกี่ยวกับเชื้อ HIV งาน Research เกี่ยวกับผู้ติดเชื้อ HIV ทำให้ผมค้นพบโลกที่ผมคิดไม่ถึง โลกของเด็กที่ไม่มีอนาคต งาน Research ของผมพาผมไปตามแหล่งที่มีความเสี่ยงสูงที่จะติดเชื้อ HIV คือตามแหล่งที่ผู้คิดเชื้อส่วนใหญ่ไปติดเชื้อ นั่นคือแหล่งท่องเที่ยวซึ่งไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวอย่างที่เราคุ้นเคย แต่แหล่งท่องเที่ยวที่แผงอยุ่ในเงามืด ผมกับผู้ช่วยของผมออกตะเวนตามแหล่งเหล่านั้นเป็นเวลาปีกว่าๆ สัมภาษณ์พวกที่มาเที่ยว ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเด็กๆ อายุไม่ถึง 20 สัมภาษณ์กว่า 300 คน พวกเด็กๆ ผู้ปกครองของพวกเขา ครู และเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง จนในที่สุดมายุติที่เด็ก 6 คน นั่นคือที่มาของหนังเรื่องเสียดาย จากเด็กกว่าสามร้อยคน เรามาโฟกัสที่เด็กสาวหกคน เด็กบางคนจะเป็นตัวแทนของเด็กหลายคนแต่ละคนจะมีเรื่องเล่าที่ไม่เหมือนกัน หลังจากที่เราคุยกับเด็กแล้ว เราก็ไปคุยกับพ่อแม่ผู้ปกครอง เพื่อนฝูง บางที่เราก็ไปคุยกับเจ้าหน้าที่ เช่น ครู ตำรวจ NGO ฯลฯ คนแรกที่เราสนใจชื่อเงาะ เงาะไม่ใช่เป็นเด็กจนๆ แต่พ่อแม่ไปเที่ยวศูนย์การค้า ชอบมีแฟนกับเด็กวัยรุ่นที่เมามั่วสุมอยุ่ด้วย เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามก่อนที่เงาะอายุ 15 เธอมีแฟนกว่า 200 คน มีลูกกับคนหนึ่งเป็นเด็กแถวนั้นชื่อนายหลุยส์ นายคนนี้สุดยอดเดนมนุษย์ เวลาลูกร้องไห้ จับลูกโยนลงมากับพื้นให้หยุดร้อง งานอดิเรกของคุณพ่อคุณแม่ของคุณเงาะคือลงไม้ลงมือทุบตีกันเอง โดยเฉพาะตอนที่คุณพ่อของคุณเงาะกำลังเมาสุรา ซึ่งจะเกือบทุกวัน ดังนั้นคุณเงาะถึงได้นิยมอยุ่ตามห้างสรรพสินค้ามากกว่าอยุ่กับบ้าน เงาะเล่าให้ผมฟังว่าครั้งหนึ่งเคยทะเลาะกับแม่ หนีออกจากบ้านไปเดือนกว่า กลับมาบ้านเคาะประตูห้องนอนเพื่อจะเอาดอกกุหลาบให้แม่ แต่แม่ไม่ยอมเปิดประตูให้ เลยเอาดอกกุหลาบที่จะเอามาให้แม่ไปใส่เอาไว้ในตู้เย็น แม่ของเงาะเล่าว่าตอนที่เงาะมาเคาะประตูก็รู้ แต่ไม่เปิดประตูเพราะอยากจะสอนให้มันรู้สำนึก ซึ่งผลลัพธ์คือไล่ให้ลูกออกไปมั่วสุมกันนอกบ้านจนกู่ไม่กลับ คนต่อไปที่น่าสนใจคือ ปู ปูเป็นลูกของเจ้าของโรงฆ่าสัตว์ เพราะฉนั้นจิตใจของปูค่อนข้างจะแข็งกร้าวเพราะเห็นการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมา ตั้งแต่เด็กแต่เล็ก แล้ววันหนึ่งพ่อกับแม่ปูหย่ากัน (เพราะแม่ของปูเกิดจับได้ว่าพ่อมีกิ๊ก) ปูอยู่กับพ่อจนเริ่มโตเป็นสาวปูถึงได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ มาอยุ่กับแม่ที่แต่งงานใหม่ แม่ของปูมีลูกอีกคนกับพ่อคนใหม่ซึ่งไม่ค่อยจะกันเส้นกับปูเท่าไหร่นัก ทำให้เด็ทั้งสองทะเลาะกันตลอดเวลา แต่นั่นไม่เท่าไหร่ ปูเริ่มสังเกตุว่าพ่อเลี้ยงของหล่อนจะมองหล่อนด้วยสายตาแปลกๆ จนวันหนึ่งก็เกิดเรื่องเข้าจนได้ เมื่อพ่อเลี้ยงของปูบุกเข้ามาในห้องแล้วข่มขืนหล่อน แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือแทนที่แม่ของปูจะฟังเธอว่าพ่อเลี้ยงมาข่มขืนกลับไป เข้าข้างสามีใหม่ หลังจากนั้นปูก็เริ่มเล่นของ (ใช้ยา) ซึ่งทำให้เกิดอาการคลุ้มคลั่งใช้ของมีคมกรีดแขนตัวเอง คนต่อไปคือแป๋ม แป๋มเป็นลูกสาวคนเดียวของดาบตำรวจที่ค่อนข้างจะเฮี้ยบ แม่ของแป๋มเป็นแม่ครัวเตรียมอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่งแต่ปัญหาของแม่ก็คือติด การพนัน มีเงินเท่าไหร่ไปใช้เล่นไพ่หมด ถ้าพ่อของแป๋มจับได้ก็มีการลงไม้ลงมือกันจนเป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งเป็นส่วนผลักดันให้แป๋มไปใช้ยาเสพติด ถ้าพ่อของแป๋มจัดได้ว่าแป๋มเล่นของ (ใช้ยาเสพติด) หรือหนีเที่ยว พ่อก็จะเอากุญแจมือมาใส่แป๋มล็อคกับตะแกรงลวดหลังบ้าน บางทีก็เป็นอาทิตย์เพราะพ่อของแป๋มเชื่อว่าเลี้ยงลูกให้ได้ดีก็ต้องลงโทษลูก มันเป็นความเชื่อที่ผิดๆ แป๋มเริ่มดมกาวตอนอายุ 12 คำพูดของแป๋มที่บอกกับเพื่อนก็คือ “ลองดูเล่นๆ คนอย่างฉันไม่ติดหรอก” แต่การลองเล่นๆ กลายเป็นติดกาว แล้วต่อมาติดเนื้อ (กัญชา) แล้วสุดท้ายติดแป๊ะ (เฮโรอีน) เมื่อติดแป๊ะหนักๆเข้าก็ต้องขายตัวเอาเงินมาซื้อของ (ผงขาว) ความเป็นเด็กของแป๋มทำให้แป๋มพอจะหาเงินได้โดยขายตัวกับพวกคนที่มีอายุคราว พ่อของหล่อน โดยหลอกว่าเป็นสาวบริสุทธิ์ อย่างรายของดาวที่มีความภูมิใจที่ขายความบริสุทธิ์ของหล่อนให้กับเจ้าของ ร้านชำในแฟล็ตด้วยเงินเพียง 200 บาท ดาวเป็นเด็กน่าสงสารเพราะพ่อของหล่อนเป็นพนักงานขับรถเครนที่ท่าเรือคลองเตย แต่ตกเครนมาทำให้กระดูกสันหลังหักขยับเขยื้อนตัวไปไหนไม่ได้ ต้องให้แม่กับพวกลูกๆคอยช่วยดูแล แม่ของดาวเป็นหญิงขายบริการที่ติดเอดส์ ส่วนน้องสาวของหล่อนยังเป็นเด็กเล็กๆ อยู่ที่แฟล็ตของดาวมีห้องเดียว แต่มีไม้อัดกั้นเป็นห้องแยกออกไปต่างหาก ห้องนี้แม่ของดาวใช้เป็นสถานที่ขายบริการในช่วงที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว หรือถ้ายังไม่ดึก พวกเด็กๆก็จะต้องออกมานั่งนอกห้องจนกว่าคุณแม่จะขายบริการเสร็จ ดาวเล่าว่าบางครั้งดาวปวดฉี่แทบตายแต่ไม่กล้าเข้าไปในห้อง แล้วคนเมาบางคนถือโอกาสนอนหลับไปเลยก็มี ”

    เสียดายเป็นหนังที่กระตุ้นสังคมในช่วงนั้นได้อย่างแรง ให้สังคมหันกลับมาเป็นห่วงลูกหลานของเราอีกครั้งครับ ด้วยการนำเสนอที่ค่อนข้างจริงใจ สะท้อนความจริงของวัยรุ่นได้ดี

ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์เวลา 20.00 น. วันละ 2 ตอน เริ่ม 4 ธันวา 2563 ทางเอพพลิเคชั่น iQIYI พิเศษเฉพาะครั้งแรก 4 ตอนรวด สามารถรับชมได้บนเเอพพลิเคชั่น iQIYI เท่านั้น 

บทประพันธ์ : หม่อมเจ้า ชาตรีเฉลิม ยุคล

บทโทรทัศน์ : คุณากร เศรษฐี , ก้องเกียรติ โขมศิริ 
ฐิติพงศ์ ใช้สติ, ยศพงษ์ ผลทรัพย์ และ ปรียาภรณ์ บุญภา

กำกับการแสดง : หม่อมราชวงศ์ ศรีคำรุ้ง ยุคล รัตตกุล

อำนวยการสร้าง : หม่อมราชวงศ์ ศรีคำรุ้ง ยุคล รัตตกุล และ คุณากร เศรษฐี

ผลิตโดย : บริษัท ศรีคำรุ้ง โปรดักชั่น จำกัด